ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ថា តើខ្ញុំភ្លេចរឿងអ្វីកាលពីសប្ដាហ៍មុន? ម្សិលមិញ ខ្ញុំនឹកឃើញទៅហើយ តែរវល់តែជក់ចិត្តអានសៀវភៅ « សំណេរនិងអក្ខ...
ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ថា តើខ្ញុំភ្លេចរឿងអ្វីកាលពីសប្ដាហ៍មុន? ម្សិលមិញ ខ្ញុំនឹកឃើញទៅហើយ តែរវល់តែជក់ចិត្តអានសៀវភៅ «សំណេរនិងអក្ខរាវិរុទ្ធខ្មែរ» របស់លោកបណ្ឌិត ច័ន្ទ សំណព្វ ក៏ភ្លេចម្ដងទៀតទៅ។ រឿងដែលភ្លេចនោះ គឺភ្លេចសរសេរអត្ថបទមួយ។ ព្រឹកនេះ នឹកឃើញ ក៏សរសេរ ហើយចាត់ទុកថាអត្ថបទនេះជាការរម្លឹកឡើងវិញទៅចុះ។
ថ្ងៃពុធ សប្ដាហ៍កន្លងទៅ... (១៧ មករា ២០១៨)
ជាទម្លាប់ទៅហើយ ដែលខ្ញុំត្រូវដើរចុះដើរឡើងក្នុងបណ្ណាល័យ។ ពេលខ្លះអង្គុយអានសៀវភៅនៅនឹងតុ, ពេលខ្លះទៀត អង្គុយផ្ទាល់លើកម្រាលឥដ្ឋ, ជួនកាល ក៏ដើរចុះដើរឡើងគ្រប់ច្រកល្ហកក្បែរៗទូ។
ខ្ញុំកាន់សៀវភៅមួយក្បាលនៅនឹងដៃ ដើរបណ្ដើរអានបណ្ដើរ ចុះឡើងស្ទើរគ្រប់ចន្លោះទូ។ យី! ចំជារំខានមែន កន្លែងស្ងាត់គេអានសៀវភៅ គាត់បែរជាមកនិយាយទូរស័ព្ទទៅវិញ។ និយាយនិយាយចុះ! ហើយចាំបាច់បើកសំឡេងឲ្យឮមកខាងក្រៅខ្លាំងៗអីម្ល៉េះ។ គ្មានសីលធម៌អីបន្តិចសោះតែម្ដងហើយ! ខ្ញុំគិតតែក្នុងចិត្ត ហើយត្រចៀកខ្ញុំប្រឹងផ្ទៀងស្ដាប់ថាគាត់និយាយពីអ្វី...។ ស្ដាប់មិនសូវច្បាស់ ខ្ញុំក៏ដើរទៅរកប្រភពសម្លេងឲ្យកាន់តែជិត។ បានស្ដាប់ឮជាក់សេចក្ដីហើយ ខ្ញុំក៏បិទសៀវភៅឈប់អាន ហើយឈរសំងំស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ចិត្តដែលរង្កៀសឃ្នើសនឹងទង្វើរបស់គាត់ទាំងប៉ុន្មាន ក៏ប្រែកាយក្លាយជាទឹកចិត្តដែលគោរពស្រលាញ់និងកោតសរសើរលោកទៅវិញ។ លោកឈរនិយាយបណ្ដើរ ភ្នែករំពៃស្វែងរកសៀវភៅបណ្ដើរ ហើយដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ស្ងាត់មួយសន្ទុះ ទើបដើរតម្រង់រកកុំព្យូទ័រ ដើម្បីស្វែងរកសៀវភៅតាមប្រព័ន្ធបណ្ណាល័យអេឡិចត្រូនិករបស់សាលា។ ខ្ញុំប្រឹងដើរតាមសម្លឹងមើលលោកដោយមិនដាក់ភ្នែកទេ ព្រោះចង់ឃើញរូបលោកឲ្យបានជាក់ច្បាស់។ លោកដើរត្រលប់មកនិយាយសុំជំនួយពីបណ្ណារក្ស ដើម្បីស្វែងរកសៀវភៅដែលលោកត្រូវការ ឯខ្ញុំបានត្រឹមលួចសម្លឹងមើលលោក ជាមួយទឹកចិត្តចង់ស្គាល់ចង់រាប់អានលោកជាខ្លាំង។ ខ្ញុំអង្គុយលើកៅអីមើលទៅលោកនិងបណ្ណារក្សដែលកំពុងនិយាយគ្នា ហើយកោសិកានានាក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមកញ្ជ្រោលញាប់ញ័រឮកងរំពងស្ទើរប្រេះបែក។ ការគិតទាំងឡាយក៏ចាប់ផ្ដើមផ្ដុំគ្នាពិភាក្សាតាមមតិតែរឿងៗខ្លួន។ លោកដើរត្រលប់មកវិញសំដៅទូសៀវភៅជាមួយបងបណ្ណារក្សម្នាក់ ស្នាមញញឹមខ្ញុំក៏ផុសឡើងទាំងមិនដឹងខ្លួននៅចំពោះមុខលោក។ ខ្ញុំដើរចេញពីកៅអីតម្រង់ទូសៀវភៅ ដើម្បីតាមមើលសកម្មភាពលោក។ ខ្ញុំប្រឹងអើតមើលតាមចន្លោះទូ ពេលដែលបងបណ្ណារក្សពន្យល់លោកពីប្រភេទសៀវភៅតាមទូនីមួយៗ។ ខ្ញុំឈរជញ្ជឹងគិតយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ គំនិតខ្ញុំប្រឹងប្រឈ្លោះគ្នាមិនចប់មិនហើយ។ ខ្ញុំធ្វើជាដើរចុះដើរឡើងអានសៀវភៅ តែការពិតខ្ញុំកំពុងរកឱកាសថតរូបលោកទុកជាអនុស្សាវរីយ៍។ ដើរចុះដើរឡើងអស់ពីរបីជុំ ឃើញប្លង់ល្អ ខ្ញុំក៏ទាញទូរស័ព្ទមកថតរូបលោក ដោយមិនឲ្យលោកបានដឹងខ្លួនឡើយ។ ចង់ទៅនិយាយប្រាស្រ័យការគួរសមនឹងលោកដែរ តែឃើញលោករវល់យ៉ាងហ្នឹងក៏បានតែត្រឹមគិតក្នុងចិត្តថា គង់ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងបានជួបប្រាស្រ័យនិយាយការណ៍ខ្លះនឹងលោកជាមិនខាន។ ក្នុងចិត្តខ្ញុំ លោកជាសាស្ត្រាចារ្យដែលគួរឲ្យគោរពស្រលាញ់ និងជាបុគ្គលគំរូដ៏ល្អមួយរូបដែលគួរយកជាតួយ៉ាង។
អ្នកប្រាកដជាឆ្ងល់ណាស់ថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយពីអ្វី? អានយូរហើយនៅតែមិនយល់។ អ្វីដែលខ្ញុំសរសេរហាក់គ្មានក្បាលគ្មានកន្ទុយ គ្មានខ្លឹមសារអ្វីបន្តិចសោះ។ តាមតែអ្នកគិតទៅចុះ!
ការពិត ខ្ញុំកំពុងពិចារណាថា តើខ្ញុំគួរសរសេរបន្តទៀតដែរឬទេ? បើសរសេរបន្តទៀត អ្នកប្រាកដជាយល់ជាក់ជាមិនខាន។ តែខ្ញុំនៅស្ទាក់ស្ទើរនឹងតថភាព។ អ្វីដែលខ្ញុំសរសេរបន្តអាចជាអ្វីដែលលាតត្រដាងតថភាពដែលប៉ះពាល់ដល់បុគ្គលជាច្រើន ហើយគេអាចនឹងវាយតម្លៃខ្ញុំថាជាមនុស្សបន្ថោកបន្ទាបទ្រមាក់ខ្លួនឯង សម្បូណ៌ដោយគំនិតទុទ្ទិដ្ឋិនិយម បំភ្លេចជម្រកដែលធ្លាប់ជ្រកអាស្រ័យនៅ... យ៉ាងនេះយ៉ាងនោះជាដើម។ ដំបូងខ្ញុំគិតថា សរសេរឲ្យអស់សេចក្ដីដែរ តែពេលនេះ ខ្ញុំគិតថាមិនចង់សរសេរបន្តទៀតវិញនោះទេ។ ទុកអត្ថបទនេះជាចម្ងល់សម្រាប់អ្នកអានបន្តទៅទៀតចុះ។ ខ្ញុំនឹងរកពេលវេលាសមគួរណាមួយ សរសេរអត្ថបទដាច់ដោយឡែកមួយដែលនឹងរៀបរាប់ពីតថភាពនេះឲ្យបានក្បោះក្បាយ។ សូមអធ្យាស្រ័យអត់ទោសផងទៅចុះ ដែលខ្ញុំមិនបានសរសេរឲ្យអស់សេចក្ដីក្នុងពេលនេះ។ អ៊ីចឹង! សង្ឃឹមថាយើងនឹងជួបគ្នាម្ដងទៀតនៅអត្ថបទក្រោយ ដើម្បីបានដឹងថា តថភាពនោះគឺជាអ្វី...។
សំណាងល្អណា!
ថ្ងៃពុធ សប្ដាហ៍កន្លងទៅ... (១៧ មករា ២០១៨)
ជាទម្លាប់ទៅហើយ ដែលខ្ញុំត្រូវដើរចុះដើរឡើងក្នុងបណ្ណាល័យ។ ពេលខ្លះអង្គុយអានសៀវភៅនៅនឹងតុ, ពេលខ្លះទៀត អង្គុយផ្ទាល់លើកម្រាលឥដ្ឋ, ជួនកាល ក៏ដើរចុះដើរឡើងគ្រប់ច្រកល្ហកក្បែរៗទូ។
ខ្ញុំកាន់សៀវភៅមួយក្បាលនៅនឹងដៃ ដើរបណ្ដើរអានបណ្ដើរ ចុះឡើងស្ទើរគ្រប់ចន្លោះទូ។ យី! ចំជារំខានមែន កន្លែងស្ងាត់គេអានសៀវភៅ គាត់បែរជាមកនិយាយទូរស័ព្ទទៅវិញ។ និយាយនិយាយចុះ! ហើយចាំបាច់បើកសំឡេងឲ្យឮមកខាងក្រៅខ្លាំងៗអីម្ល៉េះ។ គ្មានសីលធម៌អីបន្តិចសោះតែម្ដងហើយ! ខ្ញុំគិតតែក្នុងចិត្ត ហើយត្រចៀកខ្ញុំប្រឹងផ្ទៀងស្ដាប់ថាគាត់និយាយពីអ្វី...។ ស្ដាប់មិនសូវច្បាស់ ខ្ញុំក៏ដើរទៅរកប្រភពសម្លេងឲ្យកាន់តែជិត។ បានស្ដាប់ឮជាក់សេចក្ដីហើយ ខ្ញុំក៏បិទសៀវភៅឈប់អាន ហើយឈរសំងំស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ចិត្តដែលរង្កៀសឃ្នើសនឹងទង្វើរបស់គាត់ទាំងប៉ុន្មាន ក៏ប្រែកាយក្លាយជាទឹកចិត្តដែលគោរពស្រលាញ់និងកោតសរសើរលោកទៅវិញ។ លោកឈរនិយាយបណ្ដើរ ភ្នែករំពៃស្វែងរកសៀវភៅបណ្ដើរ ហើយដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ស្ងាត់មួយសន្ទុះ ទើបដើរតម្រង់រកកុំព្យូទ័រ ដើម្បីស្វែងរកសៀវភៅតាមប្រព័ន្ធបណ្ណាល័យអេឡិចត្រូនិករបស់សាលា។ ខ្ញុំប្រឹងដើរតាមសម្លឹងមើលលោកដោយមិនដាក់ភ្នែកទេ ព្រោះចង់ឃើញរូបលោកឲ្យបានជាក់ច្បាស់។ លោកដើរត្រលប់មកនិយាយសុំជំនួយពីបណ្ណារក្ស ដើម្បីស្វែងរកសៀវភៅដែលលោកត្រូវការ ឯខ្ញុំបានត្រឹមលួចសម្លឹងមើលលោក ជាមួយទឹកចិត្តចង់ស្គាល់ចង់រាប់អានលោកជាខ្លាំង។ ខ្ញុំអង្គុយលើកៅអីមើលទៅលោកនិងបណ្ណារក្សដែលកំពុងនិយាយគ្នា ហើយកោសិកានានាក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមកញ្ជ្រោលញាប់ញ័រឮកងរំពងស្ទើរប្រេះបែក។ ការគិតទាំងឡាយក៏ចាប់ផ្ដើមផ្ដុំគ្នាពិភាក្សាតាមមតិតែរឿងៗខ្លួន។ លោកដើរត្រលប់មកវិញសំដៅទូសៀវភៅជាមួយបងបណ្ណារក្សម្នាក់ ស្នាមញញឹមខ្ញុំក៏ផុសឡើងទាំងមិនដឹងខ្លួននៅចំពោះមុខលោក។ ខ្ញុំដើរចេញពីកៅអីតម្រង់ទូសៀវភៅ ដើម្បីតាមមើលសកម្មភាពលោក។ ខ្ញុំប្រឹងអើតមើលតាមចន្លោះទូ ពេលដែលបងបណ្ណារក្សពន្យល់លោកពីប្រភេទសៀវភៅតាមទូនីមួយៗ។ ខ្ញុំឈរជញ្ជឹងគិតយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ គំនិតខ្ញុំប្រឹងប្រឈ្លោះគ្នាមិនចប់មិនហើយ។ ខ្ញុំធ្វើជាដើរចុះដើរឡើងអានសៀវភៅ តែការពិតខ្ញុំកំពុងរកឱកាសថតរូបលោកទុកជាអនុស្សាវរីយ៍។ ដើរចុះដើរឡើងអស់ពីរបីជុំ ឃើញប្លង់ល្អ ខ្ញុំក៏ទាញទូរស័ព្ទមកថតរូបលោក ដោយមិនឲ្យលោកបានដឹងខ្លួនឡើយ។ ចង់ទៅនិយាយប្រាស្រ័យការគួរសមនឹងលោកដែរ តែឃើញលោករវល់យ៉ាងហ្នឹងក៏បានតែត្រឹមគិតក្នុងចិត្តថា គង់ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងបានជួបប្រាស្រ័យនិយាយការណ៍ខ្លះនឹងលោកជាមិនខាន។ ក្នុងចិត្តខ្ញុំ លោកជាសាស្ត្រាចារ្យដែលគួរឲ្យគោរពស្រលាញ់ និងជាបុគ្គលគំរូដ៏ល្អមួយរូបដែលគួរយកជាតួយ៉ាង។
អ្នកប្រាកដជាឆ្ងល់ណាស់ថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយពីអ្វី? អានយូរហើយនៅតែមិនយល់។ អ្វីដែលខ្ញុំសរសេរហាក់គ្មានក្បាលគ្មានកន្ទុយ គ្មានខ្លឹមសារអ្វីបន្តិចសោះ។ តាមតែអ្នកគិតទៅចុះ!
ការពិត ខ្ញុំកំពុងពិចារណាថា តើខ្ញុំគួរសរសេរបន្តទៀតដែរឬទេ? បើសរសេរបន្តទៀត អ្នកប្រាកដជាយល់ជាក់ជាមិនខាន។ តែខ្ញុំនៅស្ទាក់ស្ទើរនឹងតថភាព។ អ្វីដែលខ្ញុំសរសេរបន្តអាចជាអ្វីដែលលាតត្រដាងតថភាពដែលប៉ះពាល់ដល់បុគ្គលជាច្រើន ហើយគេអាចនឹងវាយតម្លៃខ្ញុំថាជាមនុស្សបន្ថោកបន្ទាបទ្រមាក់ខ្លួនឯង សម្បូណ៌ដោយគំនិតទុទ្ទិដ្ឋិនិយម បំភ្លេចជម្រកដែលធ្លាប់ជ្រកអាស្រ័យនៅ... យ៉ាងនេះយ៉ាងនោះជាដើម។ ដំបូងខ្ញុំគិតថា សរសេរឲ្យអស់សេចក្ដីដែរ តែពេលនេះ ខ្ញុំគិតថាមិនចង់សរសេរបន្តទៀតវិញនោះទេ។ ទុកអត្ថបទនេះជាចម្ងល់សម្រាប់អ្នកអានបន្តទៅទៀតចុះ។ ខ្ញុំនឹងរកពេលវេលាសមគួរណាមួយ សរសេរអត្ថបទដាច់ដោយឡែកមួយដែលនឹងរៀបរាប់ពីតថភាពនេះឲ្យបានក្បោះក្បាយ។ សូមអធ្យាស្រ័យអត់ទោសផងទៅចុះ ដែលខ្ញុំមិនបានសរសេរឲ្យអស់សេចក្ដីក្នុងពេលនេះ។ អ៊ីចឹង! សង្ឃឹមថាយើងនឹងជួបគ្នាម្ដងទៀតនៅអត្ថបទក្រោយ ដើម្បីបានដឹងថា តថភាពនោះគឺជាអ្វី...។
សំណាងល្អណា!
COMMENTS