ធម្មទាននៃការរៀនពាក្យខ្មែរ “សំណើ” នៅក្នុងវចនានុក្រមរបស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត៖ “សំណើ” មានន័យថា: ពេល, វេលាដ៏ខ្លី មានរយៈប្រហ...
ធម្មទាននៃការរៀនពាក្យខ្មែរ
“សំណើ”
នៅក្នុងវចនានុក្រមរបស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត៖
“សំណើ” មានន័យថា: ពេល, វេលាដ៏ខ្លី មានរយៈប្រហែលដូចគេសើឲ្យឃើញស្នើឃើញស្រទាប់។
ឧ. ត្រូវប្រើរបស់ហ្នឹងមួយសំណើទៅសិន ទម្រាំបានរបស់ថ្មីមកទៀត ។
បច្ចុប្បន្ន “សំណើ” ត្រូវបានមនុស្សខ្មែរខ្លះប្រើជានាមរបស់កិរិយាសព្ទ "ស្នើ" ទៅវិញ។
ចុះបើមានជនបរទេសម្នាក់សួរថា៖
-“ប្រសិនបើ "សំណើ" គឺជានាមរបស់ "ស្នើ" តើ "សំណង" គឺជានាមរបស់ "សង" ឬ "ស្នង”?
ប្រហែលជាគេឆ្លើយថា៖
-“នាមរបស់ "សង" ហើយ!”
គេសួរទៀតថា៖
-“ចុះនាមរបស់ "ស្នង" គឺជាអ្វី?”
គេអាចនឹងឆ្លើយថា៖
-“នាមរបស់ "ស្នង" គឺ ការស្នង”!
ក្នុងវចនានុក្រមរបស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត កិរិយាសព្ទមួយចំនួន ត្រូវបានធ្វើឲ្យក្លាយជានាម ដោយបន្ថែមនូវពាក្យ “ការ, ភាព, សេចក្ដី...” ពីមុខ។
សូមមេត្តាពិនិត្យអត្ថបទខាងក្រោមនេះ គឺគេប្រើ “សេចក្ដីស្នើសុំនៃរដ្ឋមន្ត្រី” មិនមែន “សំណើសុំនៃរដ្ឋមន្ត្រី” ទេ!
ម៉្យាងទៀត បច្ចុប្បន្ន យើងក៏នៅប្រើពាក្យថា “សេចក្ដីស្នើច្បាប់” ដែរ ចុះម្ដេចយើងមិនប្រើ "សំណើច្បាប់" ផង?
ឯកសារយោង៖ វចនានុក្រមរបស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ជោតញ្ញាណោ និង ព្រះរាជក្រឹត្យស្ដីពីការរៀបចំនិងដំណើរការប្រព្រឹត្តទៅនៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទ តាកែវ.កំពត
ស្រង់ចេញពីហ្វេសប៊ុកលោក ទុត-បូ (ចុះផ្សាយ៖ ១៦ កុម្ភៈ ២០២០)
COMMENTS