សួស្ដីអ្នកទាំងអស់គ្នា! ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមកសរសេររឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំក្នុងរយៈពេលកន្លងមកនេះ ដែលខ្ញុំខកខានមិនបានសរសេរទុកក្ន...
សួស្ដីអ្នកទាំងអស់គ្នា!
ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមកសរសេររឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំក្នុងរយៈពេលកន្លងមកនេះ ដែលខ្ញុំខកខានមិនបានសរសេរទុកក្នុងកំណត់ហេតុ។ ខ្ញុំមានរឿងជាច្រើនដែលត្រូវកត់ត្រាទុក តែដោយរវល់នឹងកិច្ចការងារ បូករួមនិងការខ្ជិលច្រអូសខ្លះផង ខ្ញុំក៏បានត្រឹមតែទុករឿងទាំងនោះចោលក្នុងលំហនៃការចងចាំដ៏ស្ដួចស្ដើងរបស់ខ្ញុំ។ ដោយសារចង់រក្សាអ្វីៗទាំងនោះទុក ទើបថ្ងៃនេះខ្ញុំខិតខំបង្ហើយការងារ ដើម្បីយកពេលវេលាមកសរសេររៀបរាប់រឿងទាំងនោះទុកនៅទីនេះ។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនិយាយពីការងារដែលទទួលបានលទ្ធផលល្អប្រសើរជាមុនសិន មុនពេលដែលនិយាយអំពីភាពអសកម្មនានាក្នុងពេលកន្លងទៅនេះ។
រឿងដែលល្អដំបូងគេនេះគឺ សម្រាប់ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំបានចំណាយពេលវេលាច្រើនលើការអានសៀវភៅ។ គិតត្រឹមខែមីនា ខ្ញុំអានសៀវភៅបានដប់ក្បាល សម្រាប់ឆ្នាំ២០២៣នេះ។ រឿងល្អមួយទៀតគឺ ខ្ញុំបានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើន ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ដើម្បីរៀបចំ Blog ឡើងវិញ។ ក្រោយពេលបានជួបសម្ភាសន៍ជាមួយមិត្តខ្ញុំម្នាក់កាលពីថ្ងៃទី២២ ខែមីនា ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកែប្រែគំនិតពីការរៀបចំមាតិកាដាក់បញ្ចូលក្នុង WordPress មករៀបចំដាក់បញ្ចូលក្នុង Blogspot នេះវិញ។ ខ្ញុំបានរៀបចំការងារនេះតាំងពីចុងខែមីនារហូតមកទល់នឹងពេលនេះ។
អូ! ប្រហែលខ្ញុំធ្លាប់បានសរសេរត្អូញត្អែរខ្លះៗមកហើយអំពីភាពរវល់ក្នុងឆ្នាំនេះ គឺថា ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមចូលរៀនបន្តថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់កាលពីដើមឆ្នាំនេះ។ ដោយរវល់នឹងការងារសិក្សារៀនសូត្រនិងការងារនៅកន្លែងធ្វើការផងនោះ ទើបខ្ញុំបានវាជាលេសត្អូញត្អែរថារវល់ណាស់។ ក្នុងរយៈពេលកន្លងទៅនេះ ខ្ញុំមិនបានអនុវត្តការងារតាមកាលវិភាគដែលបានកំណត់នោះទេ ហើយផ្នែកវិន័យផ្ទាល់ខ្លួនទៀតសោតក៏ធ្លាក់ចុះជាខ្លាំងណាស់ដែរ។ បើនិយាយពីរឿងរវល់ ខ្ញុំយកវាធ្វើជាលេសតាំងពីឆ្នាំ២០២២មកម៉្លេះ។ តែគិតៗទៅ... គឺពិតជារវល់មែនហ្នឹង! ក្នុងឆ្នាំ២០២២ ខ្ញុំបានប្រឈមមុខនឹងភាពរវល់ជាមួយនឹងការងារជាច្រើន រហូតភាពរវល់ទាំងនោះក្លាយទៅជាទម្លាប់ធម្មតាក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ គឺថា នៅជាមួយភាពរវល់ទាំងនោះយូរទៅខ្ញុំក៏អាចមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុង ការសម្របសម្រួលជាមួយភាពរវល់ទាំងអស់នោះបានដោយពុំសូវលំបាកអ្វីនោះទេ។ ក្រោយពីសម្របសម្រួលការងារទាំងអស់នោះបាន ខ្ញុំបានឆ្លៀតពេលដើម្បីកម្សាន្តអារម្មណ៍ច្រើនជាមួយការទស្សនាវីដេអូរឿងផ្សេងៗ ជាពិសេសរឿងរបស់ សាស្ត្រាហ្វៀម តែម្ដង។ បើជ្រុលជារម្លឹកដល់ឆ្នាំ២០២២ ខ្ញុំក៏គួររម្លឹកឡើងវិញដែរនូវការប្ដេជ្ញាចិត្តដ៏មុតមាំក្នុងឆ្នាំនោះ គឺខ្ញុំបានរក្សាឧបោសថសីលជាប់ជាប្រចាំថ្ងៃអស់កាលបីខែ។ ឥលូវ បន្តនិយាយពីរឿងរវល់ក្នុងឆ្នាំ២០២៣បន្តទៀត។ សម្រាប់ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំរវល់ច្រើនតែជាមួយការងារសិក្សារៀនសូត្រ និងការរៀបចំ Blog ឡើងវិញ។ ចំពោះការរៀបចំ Blog ខ្ញុំបានចំណាយពេលច្រើន; ពេលខ្លះ ចូលដេកម៉ោងមួយម៉ោងពីរ ឬមិនដេកពេញមួយយប់ក៏មានដែរ។ ដោយសារការធ្វើការងារដោយគ្មានកាលវិភាគនិងការកំណត់ច្បាស់លាស់បែបនេះហើយ ទើបក្នុងខែមិថុនានេះ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តរៀបចំកាលវិភាគឡើងវិញ។
រឿងមួយទៀត គឺការគ្របសង្កត់នូវអកុសលធម៌។ ក្រោយពេលបញ្ចប់ការរក្សាឧបោសថសីលក្នុងពុទ្ធសករជ២៥៦៦ ឆ្នាំ២០២២ រួចមក កិច្ចការគ្របសង្កត់អកុសលធម៌នេះមិនដំណើរការទៅដោយភាពល្អប្រសើរទៀតនោះទេ។ អកុសលធម៌បានគ្របសង្កត់លើខ្លួនខ្ញុំជាបន្តបន្ទាប់រហូតមក។ ខ្ញុំយល់ថា អកុសលធម៌ទាំងនោះកំពុងមានអំណាចខ្លាំងក្លាជាងកុសលធម៌ដែលធ្លាប់មាននាពេលកន្លងមក។ នៅថ្ងៃទី៣ ខែកុម្ភៈ កំលុងពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំគិតសង្វេគដល់ខ្លួនឯងជាពន់ពេក ដែលបណ្ដែតបណ្ដោយឲ្យអកុសលធម៌គ្របសង្កត់បានជារឿយៗ។ ខ្ញុំរឭកដល់អំពើទាំងឡាយ និងគុណនៃសប្បុរសដែលលោកតែងមានព្យាយាមដ៏ក្រៃលែងក្នុងការងារគ្របសង្កត់នូវអកុសលធម៌ ហើយព្យាយាមកពូននូវកុសលធម៌ទាំងឡាយឲ្យចម្រើនឡើងមិនដាច់។
នៅថ្ងៃទី៤ ខែឧសភា ខ្ញុំបានទៅចូលរួមពិធីបុណ្យមហាវិសាខបូជានៅវត្តនិគ្រោធវ័ន គល់ទទឹង។ ក្នុងពេលហែព្រះបរមសារីរិកធាតុ ខ្ញុំបានទទួលផ្កាម្លិះពីដូនចាស់ម្នាក់ដើម្បីយកទៅបូជា។ ខ្ញុំក៏បានទទួលផ្កាឈូកប្រាំទងពីប្អូនប្រុសម្នាក់ ដែលក្នុងពេលរៀបចំហែ ប្អូនប្រុសនោះឈរនៅខាងមុខខ្ញុំ លុះដល់ពេលត្រលប់មកដល់ក្បែរព្រះត្រៃរតនចេតិយ ប្អូនប្រុសនោះបានហុចផ្កាឈូកឲ្យខ្ញុំដើម្បីយកទៅបូជា។ សូមអ្នកទាំងអស់គ្នារីករាយ អនុមោទនានូវបុណ្យទាំងឡាយនោះផងចុះ។
ខ្ញុំចង់រម្លឹកបន្តិចអំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួនខ្លះៗក្នុងកំលុងពេលនៃព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតកីឡាអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ខ្ញុំបានស្គាល់កីឡាការិនីដ៏ឆ្នើមមួយរូប គឺបងស្រី ស្រួង ភាវី។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់បានស្គាល់បងស្រីពីមុនមកនោះទេ ហើយក៏ពុំសូវចាប់អារម្មណ៍នឹងកីឡាផ្សេងៗប៉ុន្មាននោះទេ។ ដំបូង ខ្ញុំបានឃើញរូបភាពដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយតាមបណ្ដាញសង្គម Facebook ដោយពេលនោះ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតលើបែបបទនៃការស្លៀកពាក់របស់បងស្រី។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានស្រាវជ្រាវព័ត៌មានខ្លះៗអំពីបងស្រី ស្រួង ភាវី ហើយខ្ញុំហាក់មានការចាប់អារម្មណ៍ជាខ្លាំងលើប្រភេទកីឡាដែលបងស្រីចូលរួមប្រកួត។ ខ្ញុំគិតថាវាជាប្រភេទកីឡាមួយបែបដែលធ្វើឲ្យយើងផ្ចង់អារម្មណ៍បានល្អ មានសមាធិខ្ពស់។ រឿងមួយទៀត គឺកីឡាការិនី បូ សំណាង; នាងបានអង្រួនបេះដូងមនុស្សម្នាជាច្រើន ដែលក្នុងនោះបូករួមទាំងខ្ញុំម្នាក់ដែរ។ ខ្ញុំបានទស្សនាវីដេអូនិងបានអានព័ត៌មានមួយចំនួនអំពីនាង ហើយវាធ្វើឲ្យខ្ញុំក្ដុកក្ដួលក្នុងចិត្ត និងនឹកស្ងើចសរសើរនាងជាខ្លាំង។
ភ្ជាប់គ្នានឹងរឿងកីឡាការិនី បូ សំណាង នេះដែរ, កាលពីថ្ងៃទី២៣ ខែមករា ខ្ញុំបានគិតដល់ចំណុចពិសេសមួយដែលខ្ញុំធ្លាប់បានស្ដាប់មក (ខ្ញុំភ្លេចប្រភព) គឺថា មនុស្សយើងត្រូវមានឥរិយាបថនិងការគិតមួយបែបដែលថា "យើងអាចធ្វើបាន" (Can-Do-Attitude)។ នៅកំឡុងខែមករាដើមឆ្នាំនេះ ខ្ញុំមានភាពរវល់ច្រើនគួរសម ហើយខ្ញុំនឹកគិតដល់ចំណុចនេះ គឺថា យើងមិនត្រូវកើតទុក្ខជាមួយនិងបញ្ហា តែត្រូវក្លាហានយកឈ្នះបញ្ហាឲ្យបាន ពោលគឺត្រូវគិតនិងខិតខំធ្វើឲ្យបាន។
មុននឹងបញ្ចប់ ខ្ញុំចង់ត្រលប់ទៅនិយាយរឿងការគ្របសង្កត់អកុសលធម៌បន្តិចទៀត។ កាលពីថ្ងៃទី២៧ ខែមេសា ខ្ញុំបានទស្សនាការផ្សាយផ្ទាល់តាមរយៈ Facebook Page វត្តនិគ្រោធវ័ន គល់ទទឹង។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានស្ដាប់ពីប្រវត្តិខ្លះៗរបស់ព្រះភិក្ខុមួយរូប ដែលព្រះអង្គបានសម្ដែងធម្មទេសនាអំពី "ការក្រៀកចិត្តចេញអំពីអកុសលធម៌ទាំងឡាយ"។ នៅថ្ងៃនោះក៏ត្រូវជាថ្ងៃខួបដែលព្រះអង្គបានចូលមកបដិបត្តិក្នុងព្រះសាសនានេះ។ ព្រះអង្គបានសម្ដែងអំពីដំណើររឿងខ្លះៗដែលធ្វើឲ្យព្រះអង្គបានចូលមកសាងផ្នួស ទាំងដែលព្រះអង្គជាអតីតកូនអ្នកនេសាទត្រី ដែលតែងតែប្រកបកិច្ចការងារនោះជាប្រចាំដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ ព្រះអង្គបានរឭកនឹកឃើញដល់ការក្រៀកចិត្តចេញពីអកុសលធម៌ទាំងឡាយម្ដងបន្តិចៗ រហូតអកុសលធម៌ទាំងនោះទន់ទាបទៅ ហើយកុសលធម៌កពូនឡើងជាលំដាប់ គឺដោយការគ្រៀកចិត្តចេញពីអកុសលធម៌ទាំងឡាយម្ដងបន្តិចៗនោះឯង។ ក្នុងថ្ងៃនោះ ខ្ញុំមានចិត្តជ្រះថ្លាយ៉ាងក្រៃលែងចំពោះការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ព្រះអង្គ។ សង្ឃដីការបស់ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យខ្ញុំរឭកដល់ខ្លួនឯងដែលចេះតែបណ្ដែតបណ្ដោយឲ្យអកុសលធម៌គ្របសង្កត់បានជារឿយៗនោះ។ នៅថ្ងៃទី២៤ ខែមេសា ខ្ញុំបាននិយាយនឹងខ្លួនឯងថា ខ្ញុំបានភ្លេចគោលដៅរបស់ខ្លួនឯង គឺសន្តិភាពផ្លូវចិត្ត។ ខ្ញុំបណ្ដែតបណ្ដោយជ្រុលពេកហើយ! គួរខិតខំចម្រើននូវកុសលធម៌ និងគ្របសង្កត់នូវអកុសលធម៌ទាំងឡាយឲ្យថយចុះទៅ។
ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ការសរសេរត្រឹមនេះហើយ។ តែខ្ញុំនៅនឹកឃើញរឿងមួយទៀតដែលមិនទាន់បានសរសេរ គឺខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តសរសេរកូដឡើងវិញហើយ។ នៅប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំឈប់សរសេរកូដទៀតហើយ។ ថ្មីៗនេះ ក្រោយពីគិតពិចារណាអស់ពេលជាច្រើនថ្ងៃរួចមក នៅថ្ងៃទី២៥ ខែមេសា ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថានឹងបន្តការងារសរសេរកូដឡើងវិញ។
ណ្ហើយ! បញ្ចប់ត្រឹមនេះចុះ។ កិច្ចការបន្ទាប់ ខ្ញុំនឹងខិតខំអានបញ្ចប់សៀវភៅ "វិធីនិយាយក្នុងចំណោមមហាជន" ដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានតាំងពីខែកុម្ភៈមកម៉្លេះ ហើយទុកចោលមិនសូវបានអានជាប់លាប់នោះទេ។ ខ្ញុំនឹងរៀបចំកាលវិភាគឡើងវិញ ដោយគិតគូរដល់ពេលវេលាសម្រាប់ការសរសេរកំណត់ហេតុជាប្រចាំ ការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់ ការរៀបចំ Blog និងការបង្កើនចំណេះដឹងនៃការសរសេរកូដ។
ជួបគ្នាពេលក្រោយទៀតណា!
២ មិថុនា ២០២៣ ៤:២៨ នាទីរសៀល
ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមកសរសេររឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំក្នុងរយៈពេលកន្លងមកនេះ ដែលខ្ញុំខកខានមិនបានសរសេរទុកក្នុងកំណត់ហេតុ។ ខ្ញុំមានរឿងជាច្រើនដែលត្រូវកត់ត្រាទុក តែដោយរវល់នឹងកិច្ចការងារ បូករួមនិងការខ្ជិលច្រអូសខ្លះផង ខ្ញុំក៏បានត្រឹមតែទុករឿងទាំងនោះចោលក្នុងលំហនៃការចងចាំដ៏ស្ដួចស្ដើងរបស់ខ្ញុំ។ ដោយសារចង់រក្សាអ្វីៗទាំងនោះទុក ទើបថ្ងៃនេះខ្ញុំខិតខំបង្ហើយការងារ ដើម្បីយកពេលវេលាមកសរសេររៀបរាប់រឿងទាំងនោះទុកនៅទីនេះ។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនិយាយពីការងារដែលទទួលបានលទ្ធផលល្អប្រសើរជាមុនសិន មុនពេលដែលនិយាយអំពីភាពអសកម្មនានាក្នុងពេលកន្លងទៅនេះ។
រឿងដែលល្អដំបូងគេនេះគឺ សម្រាប់ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំបានចំណាយពេលវេលាច្រើនលើការអានសៀវភៅ។ គិតត្រឹមខែមីនា ខ្ញុំអានសៀវភៅបានដប់ក្បាល សម្រាប់ឆ្នាំ២០២៣នេះ។ រឿងល្អមួយទៀតគឺ ខ្ញុំបានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើន ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ដើម្បីរៀបចំ Blog ឡើងវិញ។ ក្រោយពេលបានជួបសម្ភាសន៍ជាមួយមិត្តខ្ញុំម្នាក់កាលពីថ្ងៃទី២២ ខែមីនា ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកែប្រែគំនិតពីការរៀបចំមាតិកាដាក់បញ្ចូលក្នុង WordPress មករៀបចំដាក់បញ្ចូលក្នុង Blogspot នេះវិញ។ ខ្ញុំបានរៀបចំការងារនេះតាំងពីចុងខែមីនារហូតមកទល់នឹងពេលនេះ។
អូ! ប្រហែលខ្ញុំធ្លាប់បានសរសេរត្អូញត្អែរខ្លះៗមកហើយអំពីភាពរវល់ក្នុងឆ្នាំនេះ គឺថា ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមចូលរៀនបន្តថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់កាលពីដើមឆ្នាំនេះ។ ដោយរវល់នឹងការងារសិក្សារៀនសូត្រនិងការងារនៅកន្លែងធ្វើការផងនោះ ទើបខ្ញុំបានវាជាលេសត្អូញត្អែរថារវល់ណាស់។ ក្នុងរយៈពេលកន្លងទៅនេះ ខ្ញុំមិនបានអនុវត្តការងារតាមកាលវិភាគដែលបានកំណត់នោះទេ ហើយផ្នែកវិន័យផ្ទាល់ខ្លួនទៀតសោតក៏ធ្លាក់ចុះជាខ្លាំងណាស់ដែរ។ បើនិយាយពីរឿងរវល់ ខ្ញុំយកវាធ្វើជាលេសតាំងពីឆ្នាំ២០២២មកម៉្លេះ។ តែគិតៗទៅ... គឺពិតជារវល់មែនហ្នឹង! ក្នុងឆ្នាំ២០២២ ខ្ញុំបានប្រឈមមុខនឹងភាពរវល់ជាមួយនឹងការងារជាច្រើន រហូតភាពរវល់ទាំងនោះក្លាយទៅជាទម្លាប់ធម្មតាក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ គឺថា នៅជាមួយភាពរវល់ទាំងនោះយូរទៅខ្ញុំក៏អាចមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុង ការសម្របសម្រួលជាមួយភាពរវល់ទាំងអស់នោះបានដោយពុំសូវលំបាកអ្វីនោះទេ។ ក្រោយពីសម្របសម្រួលការងារទាំងអស់នោះបាន ខ្ញុំបានឆ្លៀតពេលដើម្បីកម្សាន្តអារម្មណ៍ច្រើនជាមួយការទស្សនាវីដេអូរឿងផ្សេងៗ ជាពិសេសរឿងរបស់ សាស្ត្រាហ្វៀម តែម្ដង។ បើជ្រុលជារម្លឹកដល់ឆ្នាំ២០២២ ខ្ញុំក៏គួររម្លឹកឡើងវិញដែរនូវការប្ដេជ្ញាចិត្តដ៏មុតមាំក្នុងឆ្នាំនោះ គឺខ្ញុំបានរក្សាឧបោសថសីលជាប់ជាប្រចាំថ្ងៃអស់កាលបីខែ។ ឥលូវ បន្តនិយាយពីរឿងរវល់ក្នុងឆ្នាំ២០២៣បន្តទៀត។ សម្រាប់ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំរវល់ច្រើនតែជាមួយការងារសិក្សារៀនសូត្រ និងការរៀបចំ Blog ឡើងវិញ។ ចំពោះការរៀបចំ Blog ខ្ញុំបានចំណាយពេលច្រើន; ពេលខ្លះ ចូលដេកម៉ោងមួយម៉ោងពីរ ឬមិនដេកពេញមួយយប់ក៏មានដែរ។ ដោយសារការធ្វើការងារដោយគ្មានកាលវិភាគនិងការកំណត់ច្បាស់លាស់បែបនេះហើយ ទើបក្នុងខែមិថុនានេះ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តរៀបចំកាលវិភាគឡើងវិញ។
រឿងមួយទៀត គឺការគ្របសង្កត់នូវអកុសលធម៌។ ក្រោយពេលបញ្ចប់ការរក្សាឧបោសថសីលក្នុងពុទ្ធសករជ២៥៦៦ ឆ្នាំ២០២២ រួចមក កិច្ចការគ្របសង្កត់អកុសលធម៌នេះមិនដំណើរការទៅដោយភាពល្អប្រសើរទៀតនោះទេ។ អកុសលធម៌បានគ្របសង្កត់លើខ្លួនខ្ញុំជាបន្តបន្ទាប់រហូតមក។ ខ្ញុំយល់ថា អកុសលធម៌ទាំងនោះកំពុងមានអំណាចខ្លាំងក្លាជាងកុសលធម៌ដែលធ្លាប់មាននាពេលកន្លងមក។ នៅថ្ងៃទី៣ ខែកុម្ភៈ កំលុងពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំគិតសង្វេគដល់ខ្លួនឯងជាពន់ពេក ដែលបណ្ដែតបណ្ដោយឲ្យអកុសលធម៌គ្របសង្កត់បានជារឿយៗ។ ខ្ញុំរឭកដល់អំពើទាំងឡាយ និងគុណនៃសប្បុរសដែលលោកតែងមានព្យាយាមដ៏ក្រៃលែងក្នុងការងារគ្របសង្កត់នូវអកុសលធម៌ ហើយព្យាយាមកពូននូវកុសលធម៌ទាំងឡាយឲ្យចម្រើនឡើងមិនដាច់។
នៅថ្ងៃទី៤ ខែឧសភា ខ្ញុំបានទៅចូលរួមពិធីបុណ្យមហាវិសាខបូជានៅវត្តនិគ្រោធវ័ន គល់ទទឹង។ ក្នុងពេលហែព្រះបរមសារីរិកធាតុ ខ្ញុំបានទទួលផ្កាម្លិះពីដូនចាស់ម្នាក់ដើម្បីយកទៅបូជា។ ខ្ញុំក៏បានទទួលផ្កាឈូកប្រាំទងពីប្អូនប្រុសម្នាក់ ដែលក្នុងពេលរៀបចំហែ ប្អូនប្រុសនោះឈរនៅខាងមុខខ្ញុំ លុះដល់ពេលត្រលប់មកដល់ក្បែរព្រះត្រៃរតនចេតិយ ប្អូនប្រុសនោះបានហុចផ្កាឈូកឲ្យខ្ញុំដើម្បីយកទៅបូជា។ សូមអ្នកទាំងអស់គ្នារីករាយ អនុមោទនានូវបុណ្យទាំងឡាយនោះផងចុះ។
ខ្ញុំចង់រម្លឹកបន្តិចអំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួនខ្លះៗក្នុងកំលុងពេលនៃព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតកីឡាអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ខ្ញុំបានស្គាល់កីឡាការិនីដ៏ឆ្នើមមួយរូប គឺបងស្រី ស្រួង ភាវី។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់បានស្គាល់បងស្រីពីមុនមកនោះទេ ហើយក៏ពុំសូវចាប់អារម្មណ៍នឹងកីឡាផ្សេងៗប៉ុន្មាននោះទេ។ ដំបូង ខ្ញុំបានឃើញរូបភាពដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយតាមបណ្ដាញសង្គម Facebook ដោយពេលនោះ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតលើបែបបទនៃការស្លៀកពាក់របស់បងស្រី។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានស្រាវជ្រាវព័ត៌មានខ្លះៗអំពីបងស្រី ស្រួង ភាវី ហើយខ្ញុំហាក់មានការចាប់អារម្មណ៍ជាខ្លាំងលើប្រភេទកីឡាដែលបងស្រីចូលរួមប្រកួត។ ខ្ញុំគិតថាវាជាប្រភេទកីឡាមួយបែបដែលធ្វើឲ្យយើងផ្ចង់អារម្មណ៍បានល្អ មានសមាធិខ្ពស់។ រឿងមួយទៀត គឺកីឡាការិនី បូ សំណាង; នាងបានអង្រួនបេះដូងមនុស្សម្នាជាច្រើន ដែលក្នុងនោះបូករួមទាំងខ្ញុំម្នាក់ដែរ។ ខ្ញុំបានទស្សនាវីដេអូនិងបានអានព័ត៌មានមួយចំនួនអំពីនាង ហើយវាធ្វើឲ្យខ្ញុំក្ដុកក្ដួលក្នុងចិត្ត និងនឹកស្ងើចសរសើរនាងជាខ្លាំង។
ភ្ជាប់គ្នានឹងរឿងកីឡាការិនី បូ សំណាង នេះដែរ, កាលពីថ្ងៃទី២៣ ខែមករា ខ្ញុំបានគិតដល់ចំណុចពិសេសមួយដែលខ្ញុំធ្លាប់បានស្ដាប់មក (ខ្ញុំភ្លេចប្រភព) គឺថា មនុស្សយើងត្រូវមានឥរិយាបថនិងការគិតមួយបែបដែលថា "យើងអាចធ្វើបាន" (Can-Do-Attitude)។ នៅកំឡុងខែមករាដើមឆ្នាំនេះ ខ្ញុំមានភាពរវល់ច្រើនគួរសម ហើយខ្ញុំនឹកគិតដល់ចំណុចនេះ គឺថា យើងមិនត្រូវកើតទុក្ខជាមួយនិងបញ្ហា តែត្រូវក្លាហានយកឈ្នះបញ្ហាឲ្យបាន ពោលគឺត្រូវគិតនិងខិតខំធ្វើឲ្យបាន។
មុននឹងបញ្ចប់ ខ្ញុំចង់ត្រលប់ទៅនិយាយរឿងការគ្របសង្កត់អកុសលធម៌បន្តិចទៀត។ កាលពីថ្ងៃទី២៧ ខែមេសា ខ្ញុំបានទស្សនាការផ្សាយផ្ទាល់តាមរយៈ Facebook Page វត្តនិគ្រោធវ័ន គល់ទទឹង។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានស្ដាប់ពីប្រវត្តិខ្លះៗរបស់ព្រះភិក្ខុមួយរូប ដែលព្រះអង្គបានសម្ដែងធម្មទេសនាអំពី "ការក្រៀកចិត្តចេញអំពីអកុសលធម៌ទាំងឡាយ"។ នៅថ្ងៃនោះក៏ត្រូវជាថ្ងៃខួបដែលព្រះអង្គបានចូលមកបដិបត្តិក្នុងព្រះសាសនានេះ។ ព្រះអង្គបានសម្ដែងអំពីដំណើររឿងខ្លះៗដែលធ្វើឲ្យព្រះអង្គបានចូលមកសាងផ្នួស ទាំងដែលព្រះអង្គជាអតីតកូនអ្នកនេសាទត្រី ដែលតែងតែប្រកបកិច្ចការងារនោះជាប្រចាំដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ ព្រះអង្គបានរឭកនឹកឃើញដល់ការក្រៀកចិត្តចេញពីអកុសលធម៌ទាំងឡាយម្ដងបន្តិចៗ រហូតអកុសលធម៌ទាំងនោះទន់ទាបទៅ ហើយកុសលធម៌កពូនឡើងជាលំដាប់ គឺដោយការគ្រៀកចិត្តចេញពីអកុសលធម៌ទាំងឡាយម្ដងបន្តិចៗនោះឯង។ ក្នុងថ្ងៃនោះ ខ្ញុំមានចិត្តជ្រះថ្លាយ៉ាងក្រៃលែងចំពោះការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ព្រះអង្គ។ សង្ឃដីការបស់ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យខ្ញុំរឭកដល់ខ្លួនឯងដែលចេះតែបណ្ដែតបណ្ដោយឲ្យអកុសលធម៌គ្របសង្កត់បានជារឿយៗនោះ។ នៅថ្ងៃទី២៤ ខែមេសា ខ្ញុំបាននិយាយនឹងខ្លួនឯងថា ខ្ញុំបានភ្លេចគោលដៅរបស់ខ្លួនឯង គឺសន្តិភាពផ្លូវចិត្ត។ ខ្ញុំបណ្ដែតបណ្ដោយជ្រុលពេកហើយ! គួរខិតខំចម្រើននូវកុសលធម៌ និងគ្របសង្កត់នូវអកុសលធម៌ទាំងឡាយឲ្យថយចុះទៅ។
ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ការសរសេរត្រឹមនេះហើយ។ តែខ្ញុំនៅនឹកឃើញរឿងមួយទៀតដែលមិនទាន់បានសរសេរ គឺខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តសរសេរកូដឡើងវិញហើយ។ នៅប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំឈប់សរសេរកូដទៀតហើយ។ ថ្មីៗនេះ ក្រោយពីគិតពិចារណាអស់ពេលជាច្រើនថ្ងៃរួចមក នៅថ្ងៃទី២៥ ខែមេសា ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថានឹងបន្តការងារសរសេរកូដឡើងវិញ។
ណ្ហើយ! បញ្ចប់ត្រឹមនេះចុះ។ កិច្ចការបន្ទាប់ ខ្ញុំនឹងខិតខំអានបញ្ចប់សៀវភៅ "វិធីនិយាយក្នុងចំណោមមហាជន" ដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានតាំងពីខែកុម្ភៈមកម៉្លេះ ហើយទុកចោលមិនសូវបានអានជាប់លាប់នោះទេ។ ខ្ញុំនឹងរៀបចំកាលវិភាគឡើងវិញ ដោយគិតគូរដល់ពេលវេលាសម្រាប់ការសរសេរកំណត់ហេតុជាប្រចាំ ការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់ ការរៀបចំ Blog និងការបង្កើនចំណេះដឹងនៃការសរសេរកូដ។
ជួបគ្នាពេលក្រោយទៀតណា!
២ មិថុនា ២០២៣ ៤:២៨ នាទីរសៀល
COMMENTS